و چه سخت است وقتی هنوز لبریز دوست داشتن باشی؛

 وقتی نباید دوست داشته باشی و داری!

و چه سخت است فراموش نکردن؛ 

 و چه سخت است پر از احساس باشی برای پنهان کردن؛

 و پر از اشک باشی برای نریختن؛

 و پر از حرف باشی برای انباشتن.

 و چه سخت است فرو رفتن در دریای سکوت؛

 و ته نشین شدن در اندوه و غم.

 و چه سخت است خاموش بودن در روشنای روز؛

 و بیداری در امتداد سیاهی! 

 و چـــه سخت تر، گذشتن از آنی که از آنِ دیگری ست؛ دیگر

 و چه احمقانه، شیرین است اصرار بر دوست داشتنِ تنها حادثه زندگیت؛

 که در زمستان جوانه زد؛

 و در بهار پژمرد.! 

 و چــــــه ســــخت است تحمل کردن در اوج ناتوانی